Rozdział 47.

Siedziałam na łóżku po turecku, skubiąc kawałek koca. W głowie panował mi istny mętlik. To mnie przerosło, dosłownie. Chociaż spróbujcie postawić się w mojej sytuacji. Okazuje się, że wasz chłopak, z którym nawet wiążesz swoją przyszłość, jest ojcem nienarodzonego jeszcze dziecka innej dziewczyny. Oczywiście wiem, że to jeszcze wcale nie jest pewne i jest możliwość, że Jasmine jest w ciąży z kimś innym, ale wszystko układa mi się w całość. Justin i Jasmine byli kiedyś razem. To znaczy "byli razem" to może za duże określenie, biorąc pod uwagę fakt, że Jus w tym czasie nieraz spotykał się z innymi dziewczynami, a Jasmine wcale nie była mu dłużna. Do tego ta impreza idealnie pasowałaby w czasie do tego, w którym miesiącu ciąży jest Jass. I jestem pewna, że wtedy u Justina, oni bynajmniej nie grali w karty. Sami widzicie, że wszystko się zgadza. Nie mam pojęcia co będzie, jeśli okaże się, że Jus naprawdę jest ojcem tego dziecka. Wiem, że nie mam prawa mieć pretensji do niego, bo nie byliśmy wtedy razem i miał prawo robić, co mu się podoba. Ale nie wiem co teraz będzie, nie wyobrażam sobie tego.
W tym momencie usłyszałam pukanie do drzwi.
-Proszę - powiedziałam cicho i podniosłam wzrok, patrząc kto to. Kiedy tylko drzwi lekko się uchyliły, zauważyłam Justina. Serce zaczęło mi mocniej bić, a myśl o tym, co będę musiała mu powiedzieć mnie przeraziła. Spuściłam ponownie wzrok.
-Twoja mama mnie wpuściła - powiedział i podszedł do łóżka, na którym siedziałam. Nachylił się nade mną, chcąc dać mi buziaka w usta, ale przesunęłam nieco głowę, tak, że wyszło w policzek. Nie podnosząc głowy, cały czas skubałam koc.
-Coś się stało? - spytał niepewnie, siadając obok mnie. Nie miałam pojęcia jak i od czego zacząć.
- Nie - powiedziałam odruchowo, ale zaraz się poprawiłam.
-To znaczy tak - dodałam i wzięłam głęboki oddech, podnosząc wzrok i patrząc na niego. Po jego minie wnioskowałam, że sytuacja coraz bardziej go przeraża. Ręce mi się trzęsły, a serce biło jak oszalałe.
-Miley, mów szybko o co chodzi, bo zaczynam się bać - powiedział cicho, patrząc na mnie uważnie. Po raz kolejny wzięłam głęboki oddech, jakby to miało mi pomóc zebrać się w sobie i w końcu wyjaśnić mu całą sytuację.
-Z tego co widzę, wnioskuję, że Jasmine jeszcze z tobą nie rozmawiała.
Chłopak spojrzał na mnie kompletnie zdezorientowany. Wcale mu się nie dziwę. W końcu nie od dziś wiadomo, że ja i Jass nigdy się, delikatnie mówiąc, nie lubiłyśmy, więc to, że wspominam o niej, musi być dla niego co najmniej dziwne.
-A o czym ona by miała ze mną rozmawiać? Nic mnie już z nią nie łączy. - wzruszył ramionami.
-I tu się mylisz - szepnęłam niepewnie, chociaż wiedziałam, że już nie ma odwrotu. Muszę mu o tym powiedzieć, bo albo zrobię to ja, albo ona. Sami odpowiedzcie sobie na pytanie, która wersja będzie lepsza dla nas wszystkich.
-Co ty mi sugerujesz? - spytał niepewnie, mrużąc oczy. Westchnęłam cicho.
-Justin, ona dzisiaj u mnie była i powiedziała mi coś, o czym musisz się dowiedzieć.
-Ja już nic nie rozumiem. Ona u ciebie była? Tylko mi nie mów, że nagadała ci jakichś bzdur. Powtarzam - nic mnie już z nią nie łączy. Przysięgam.
-"Już" - zacytowałam fragment tego, co powiedział. - Ale łączyło, prawda? - dodałam, patrząc mu w oczy. Chłopak nieco się speszył, biorąc głęboki oddech.
-Ale jakie to ma znaczenie?
-Uwierz mi, że duże. Odpowiedz mi na jedno pytanie.
-Jakie?
-Pamiętasz imprezę na koniec wakacji?
-Pamiętam i co?
-Jedno pytanie - spałeś wtedy z Jasmine? - spytałam prosto z mostu, dochodząc do wniosku, że dłuższe owijanie w bawełnę nie ma najmniejszego sensu. Justin momentalnie się speszył, odwracając wzrok, jakbym miała być o to na niego zła, chociaż oboje wiemy, że nie mam prawa.
-Miley, po co ci to wiedzieć? Wytłumacz mi w końcu o co w tym wszystkim chodzi, bo nie rozumiem już nic - powiedział, nie patrząc na mnie
-Powiem, jeżeli odpowiesz - odpowiedziałam niepewnie.
Chłopak westchnął, ponownie przenosząc na mnie swój wzrok.
-Tak, byliśmy wtedy u mnie. Ale przysięgam ci, że odkąd jesteśmy razem między mną, a Jass do niczego już nie doszło.
Spuściłam wzrok, czując, że sprawa jest już chyba przesądzona.
-Wierzę ci - szepnęłam cicho. - Ale nie o to tu chodzi.
-Więc o co? Powiesz mi w końcu?
Podniosłam głowę i spojrzałam mu w oczy.
-Justin, ona jest w ciąży. Z tobą - wyrzuciłam z siebie w końcu, zbierając się na odwagę. Jus zamarł. Dosłownie. Przez moment miałam wrażenie, jakby kompletnie oderwało go od rzeczywistości. W skupieniu wyczekiwałam, aż odezwie się chociaż słowem.
-C-co ty w ogóle mówisz? - spytał w końcu i wstał z łóżka, łapiąc się za głowę.
-Powiedziała mi, że zaszła z tobą w ciążę. Jest w czwartym miesiącu.
-Przecież to niemożliwe - mówił, chodząc w tą i z powrotem, trzymając się za głowę. Widziałam, że był przerażony tym, co mu powiedziałam. Nie potrafił ułożyć sobie tego w głowie.
-Zresztą skąd pewność, że to ja jestem ojcem? Bardzo dobrze wiem, że mnie zdradzała.
-Mówi, że to wie. Przecież wszystko się zgadza. Czwarty miesiąc - koniec sierpnia - mówiłam cicho ze spuszczoną głową.
W tym momencie chłopak podszedł do mnie i przykucnął przy łóżku. Ujął moje dłonie, a ja podniosłam głowę i spojrzałam na niego. W jego oczach widziałam szok i strach jednocześnie.
-Miley będę z tobą szczery. Nie mam pojęcia, czy to jest moje dziecko, ale proszę cię obiecaj mi coś. Obiecaj, że nawet jeśli to..okaże się prawdą, to mnie nie zostawisz - mówił patrząc mi w oczy. - Jesteś dla mnie wszystkim i tylko ciebie kocham. Proszę cię, obiecaj mi to - dodał, prawie szepcząc.
-Obiecuję - wyszeptałam drżącym głosem, będąc całkowicie pewna swoich słów. Jus od razu mocno mnie przytulił. Mimo wszystko, byłam całkowicie pewna tego, co mu obiecałam. Wiem, że będzie ciężko, że sytuacja będzie momentami mnie przytłaczać, ale bardzo go kocham i nie potrafiłabym go zostawić.
*
-Co zrobisz, jeśli to okaże się prawdą? - spytałam, kiedy siedzieliśmy razem na łóżku. Opierałam się o jego ramię, bawiąc się jego dłonią.
-Będę musiał ponieść konsekwencje i jej pomóc. Nie mogę zostawić jej z tym samej, to byłoby nie fair - odpowiedział i cicho westchnął. Zaimponowała mi jego postawa. Niejeden chłopak najzwyczajniej w świecie zostawiłby dziewczynę, żeby radziła sobie sama.
-Ale uwierz mi, że jest naprawdę duża szansa, że to nie jest moje dziecko - dodał po chwili. Szczerze mówiąc po rozmowie z Justinem, miałam nadzieję, że ma rację. Zresztą sama znam Jasmine nie od dziś. Sypiała z każdym chłopakiem, który jej się podobał. I niestety mogę powiedzieć coś podobnego też o Justinie. Znam go od dziecka i odkąd tylko zaczęliśmy liceum, zaczął dosyć "rozrywkowe" życie. Podobał się dziewczynom i wykorzystywał to. Jeżeli wiecie, co mam na myśli.
Ale to już przeszłość. Zmienił się. Dla mnie.
-Szczerze mówiąc, mam taką nadzieję - szepnęłam, bardziej wtulając się w jego ramię. - Kiedy masz zamiar z nią porozmawiać? - dodałam.
-Jak najszybciej. Muszę sobie z nią wszystko wyjaśnić.
-Też sądzę, że powinniście jak najszybciej porozmawiać. Nie ma sensu, tego odkładać.
Nagle do głowy przyszła mi głupia myśl. Chciałam od razu ją odrzucić, ale nie potrafiłam.
-Justin, a co jeśli to was do siebie zbliży? - spytałam niepewnie.
Wiem, że powinnam być pewna co do uczuć Justina, ale jest możliwość, że oni będą mieli dziecko. Przecież to niesamowicie zbliża do siebie ludzi...
Justin podniósł się nieco, a ja zrobiłam to samo. Spojrzał na mnie uważnie.
-Miley, ja kocham ciebie. Zrozum, że nic tego nie zmieni - powiedział, odgarniając kosmyk włosów z mojej twarzy.
-Ufam ci - szepnęłam lekko się uśmiechając, co on odwzajemnił, delikatnie całując mnie w policzek.
*
-Dobrze, że już jesteś. - powiedział Justin, kiedy w drzwiach stanęła Jasmine. Chłopak wpuścił ją do środka i korzystając z tego, że był sam w domu, zaprowadził do salonu. Brunetka odgarniając swoje długie włosy na bok, posłusznie udała za chłopakiem, siadając na kanapie i kładąc obok swoją torebkę.
-Po twoim telefonie i po tym, że mnie tutaj zaprosiłeś, wnioskuję, że Miley już cię poinformowała o niespodziance - powiedziała Jasmine, zakładając nogę na nogę i uśmiechając się.
-Bawi cię to? - zirytował się chłopak, patrząc na uśmiech na jej twarzy. Kompletnie nie rozumiał zachowania dziewczyny. W końcu to ona zostanie matką w wieku 17 lat.
-Nie, nie bawi - odpowiedziała krótko.
-Słuchaj, jaką w ogóle mam mieć pewność, że to jest moje dziecko? Masz mnie za idiotę? Przecież wiem, że nie byłem jedynym chłopakiem z którym sypiałaś - powiedział i usiadł naprzeciwko Jass, opierając łokcie o kolana i układając ręce jak do modlitwy.
-Powinnam poczuć się urażona, tym co powiedziałeś. Ale oszczędzę sobie.
Justin prychnął pod nosem, ale powstrzymał się od komentarza.
-Jak ci pewnie powiedziała Miley, jestem w 4 miesiącu ciąży, co daje mi pewność, że to ty jesteś ojcem. Przypominasz sobie może imprezę przed początkiem roku szkolnego?
Chłopak coraz bardziej tym wszystkim się irytował. Cały czas miał nadzieję, że okaże się, że to jednak nie z nim Jasmine jest w ciąży. Przerażała go wizja zostanie ojcem w wieku 17 lat. Gwałtownie podniósł się z fotela i przeszedł się po pokoju. Trzymając się za głowę, przeczesał swoje i tak już roztrzepane włosy.
-Przecież mieliśmy gumkę - powiedział cicho, chodząc w tą i z powrotem.
-Ja też nie wiem jak to się stało - wzruszyła ramionami dziewczyna, jakby to wszystko kompletnie jej nie obchodziło.
Szatyn zirytowany zachowaniem dziewczyny, podszedł do niej i złapał ją za ramiona.
-Czy ty w ogóle wiesz co to wszystko oznacza? Ty sądzisz, że co? Urodzisz to dziecko i podrzucisz je rodzicom, a sama dalej będziesz żyć jak gdyby nigdy nic? - potrząsnął nią.
-Po pierwsze - nie szarp mnie. Po drugie - ty naprawdę sądzisz, że ja mam zamiar bawić się w mamusię? - prychnęła ze śmiechem.
Justin spojrzał na nią, kompletnie nie rozumiejąc o co jej chodzi. Puścił dziewczynę i zrobił krok w tył, patrząc na nią uważnie.
-Co ty masz na myśli? - spytał podejrzliwie.
-Usunę tego bachora. A ty mi w tym pomożesz - powiedziała i wstała, stając naprzeciw szatyna.
________________________________________________________
No i mamy kolejny :) Rozdział wyszedł całkiem nieźle, chociaż wiem, że jest krótki, ale nie mam czasu i nie będzie mnie 3 dni, więc chyba lepiej dodać krótszy, niż dodać dopiero w sobotę.
Dziękuje za wszystkie komentarze <33 Uwielbiam je czytać i uśmiechać się do monitora. Dziękuję wam za to <3
Ktoś pytał, czy inne blogi też przeniosę. Tak, przeniosę przy chwili czasu :)
No i co mogę jeszcze powiedzieć. Proszę o komentarze, bo w końcu skoro ja mogę poświęcić 2 godziny na napisanie rozdziału, to wy możecie 2 minuty na napisanie komentarza.
Do następnego, kocham;* <3