Rozdział 45.

Chciałabym powiedzieć, że się wyspałam. Ale nie, nie wyspałam się.
Mój błogi sen, został brutalnie przerwany, kiedy poczułam na twarzy zimną wodę. Momentalnie zerwałam się z łóżka i zaczęłam piszczeć. Spojrzałam przed siebie i zauważyłam, że winowajcą jest Liam. Chłopak zwijał się ze śmiechu, trzymając w dłoni pustą już szklankę. Pierwszą złość, zastąpił uśmiech na moim ustach.
-Przecież ja cię zamorduję!- krzyknęłam, zaczynając się śmiać.
-Pff, już się boję.- prychnął z poważną miną i skrzyżował ręce, udając dumnego.
-A chcesz się przekonać?- spytałam, podchodząc do niego, a Li uniósł demonstracyjnie dłonie.
-Niee no, okej, wierzę ci na słowo.- zaśmiał się.
-Za późno.- odpowiedziałam cwanie i na moment zapanowała cisza  my patrzyliśmy na siebie w skupieniu. Nagle jakby na zawołanie zaczęliśmy się śmiać. Liam wybiegł z pokoju, a ja zaczęłam go gonić.
Li, jest jak mój drugi brat. Gdyby ktoś zapytał mnie, czy go kocham, bez wahania powiedziałabym, że tak. Kocham go, jak brata. Kiedy mieliśmy po kilka lat, a ja jeździłam do wujostwa na wieś, bawiliśmy się ze sobą non stop. Owszem, nieraz się kłóciliśmy, ale to chyba nieuniknione, prawda?
Dobiegliśmy do kuchni, gdzie szybko nalałam do szklanki zimnej wody i biorąc ją do ręki, w dalszym ciągu goniłam chłopaka.
-I tak cię dorwę!- krzyczałam przez śmiech, mając zamiar wylać zawartość szklanki na Liama. W końcu udało mi się do niego dobiec i kiedy tylko byłam w odpowiednio małej odległość od chłopaka, wprost na niego, wylałam zimną wodę. W tym momencie Li, cały czas się śmiejąc podbiegł do mnie jeszcze bliżej i podniósł mnie, przerzucając sobie przez ramię. Zaczęłam piszczeć, nie przestając się śmiać.
-Jesteś nienormalny, puść mnie!- krzyknęłam i walnęłam go lekko w plecy. Liam zaczął kręcić się w kółko, a mi coraz bardziej kręciło się w głowie.
-Niee, dobra! Proszę cię, puść mnie!- powiedziałam głośno, a chłopak powoli opuścił mnie na ziemię. Oboje wybuchnęliśmy śmiechem. Uwielbiałam się z nim wygłupiać.
-Chory człowiek.- zaśmiałam się.
-Miło mi, Liam jestem.- odpowiedział z szerokim uśmiechem na ustach, a ja z udawanym oburzeniem walnęłam go w ramię.
-Ey, a tak w ogóle to gdzie są wszyscy?- spytałam po chwili, kiedy zorientowałam się, że jesteśmy sami w domu.
-Nasi rodzice, razem z Alexem pojechali do babci i dziadka. Zapewne oznajmić im cudowną nowinę.-uśmiechnął się, co ja od razu odwzajemniam, przypominając sobie o tym, co wczoraj oznajmili nam rodzice.
-Zapewne prędko nie wrócą, ja dobrze znam te ich wypady do dziadków.- powiedziałam, a po chwili wpadłam na genialny pomysł. - Skoro mam wolną chatę zróbmy sobie dzisiaj wieczorem taką "mini imprezę". To znaczy zaproszę moich przyjaciół, obejrzymy coś, posłuchamy muzyki, pośmiejemy się. Będzie fajnie!- powiedziałam podekscytowana swoim pomysłem.
-Świetny pomysł.- Li zareagował entuzjastycznie. - A swoją drogą..fajnego masz tego chłopaka.- poruszał teatralnie brwiami, a ja prawie zakrztusiłam się sokiem, który właśnie piłam. Odstawiłam szklankę i wybuchłam śmiechem.
-Liam!- śmiejąc się, powiedziałam z udawanym wyrzutem.
-No co?! Ja tylko mówię co myślę! A on to tak stu procentowo woli dziewczyny?- spytał robiąc minę małego szczeniaczka, po czym oboje zaczęliśmy się śmiać.
-Taaak!- powiedziałam przez śmiech i odstawiłam szklankę na blat, idąc w kierunku schodów.
-Ale jakbyście kiedyś zerwali, to zapytaj go, czy mu się podobam!- krzyknął za mną, cały czas się śmiejąc.
-Spaadaj! Odwal się od mojego chłopaka!- krzyknęłam, parskając śmiechem.
Weszłam do pokoju, cały czas śmiejąc się pod nosem. Czasami bawiła mnie orientacja Liama, ale nigdy, w żadnym wypadku nie miałam z nią jakiegokolwiek problemu. Szanowałam ją, tylko po prostu chciało mi się śmiać, kiedy razem z Li, ekscytowałam się tym, że jakiś chłopak był zabójczo przystojny. On w zasadzie był w pewnym stopniu odzwierciedleniem 'przyjaciółki', oczywiście mówiąc to w przenośni. I w żadnym wypadku nie mam tu na myśli, że nasze rozmowy toczyły się w okół najnowszych trendów w modzie, czy kosmetyków. Ktoś, kto nie zna Liama bliżej i nie wie o tym, że jest gejem, nigdy w życiu sam by na to nie wpadł. Li jest kapitanem w szkolnej drużynie football-owej, w szkole 'leci' na niego co druga dziewczyna i już nieraz zdarzyło mu się mieć kłopoty za bójki. Gdybym go nie znała, to po prostu nie dałabym sobie wmówić, że on jest gejem.
Wyjęłam z szafy ubrania i udałam się z nimi do łazienki, gdzie wzięłam ciepły prysznic, umyłam zęby, rozczesałam mokre włosy i ubrałam się. Wychodząc z łazienki wpadłam na Liama.
-Ale pamiętaj, gdybyście zerwali to zapytaj Justina, czy lubi też chłopaków, bo jeśli tak to ja jak najbardziej się z nim umówię!- powiedział cały czas się uśmiechając.
-Ale ja ci zaraz przypierniczę.- pokręciłam głową, zaciskając usta z uśmiechem. Chłopak parsknął śmiechem i mijając mnie wszedł do łazienki.
-Utop się w wannie!- krzyknęłam jeszcze za nim ze śmiechem.
-Dzięki!- odpowiedział i słyszałam jak również się zaśmiał.
Weszłam do mojego pokoju i ogarnęłam w nim trochę, ścieląc łóżko. Wzięłam ze sobą moją komórkę i laptopa i zeszłam na dół. Odłożyłam moje rzeczy w salonie, włączając tv i udałam się do kuchni, gdzie przygotowałam sobie kanapki.
Z przygotowanym już śniadaniem przeszłam do salonu i rozsiadłam się na kanapie, włączając w telewizji kanał muzyczny. Wzięłam na kolana laptopa, otwierając go, w jednej ręce trzymając kanapkę. Weszłam na facebooka i od razu napisałam do Megan, która akurat była dostępna.
-Witam zakochaną <3 :D
-Spadaj! :D Hej<3 Matko, ty nawet nie wiesz, jak ja się cieszę, że tak przyjęliście wiadomość o tym, że ja i Rayan jesteśmy ze sobą.
-Przecież to było oczywiste. A co ty myślałaś? Że będziemy mieć coś przeciwko? Zwariowałaś?:D
-No..może troszkę :D No bo w końcu, od zawsze, ja i Rayan byliśmy tylko przyjaciółmi, a teraz nagle wyskoczyliśmy wam z wiadomością, że jesteśmy parą.
-I co w tym złego? Ważne, że jesteście szczęśliwi. A ja i Justin? Chociaż nie..to trochę co innego, my nigdy nie byliśmy przyjaciółmi...:D
-Haha, tak wy z wrogów staliście się parą, to dopiero dziwne :D
-Właśnie! :D Aaa zapomniałabym. Przyjechał do mnie kuzyn i dzisiaj jesteśmy sami w domu, więc postanowiliśmy zrobić taką mini imprezę. To znaczy wiesz, filmy, muzyka, wygłupy i tak dalej. Przekażesz pozostałym i wpadniecie? Tak o 17.
-Ja na pewno wpadnę. Wezmę ze sobą Rayana a Chris i Van też pewnie będą.
-To świetnie. W takim razie przekaż pozostałym i o 17 u mnie, obowiązkowo! :D
-Okej, jasne! :D
-To pa, do później<3
-Papa <3
Zamknęłam facebooka i zamknęłam laptopa, odkładając go na bok. Dojadłam kanapki i przełączyłam tv na jakiś film.
*
-Robimy coś na obiad, czy zamawiamy pizzę?- powiedziałam stojąc z Liamem w kuchni. Przez moment żadne z nas się nie odzywało.
-Zamawiamy pizzę!- powiedzieliśmy nagle równocześnie, jak na zawołanie, po czym zaczęliśmy się śmiać.
-Ale ty dzwoń zamawiać.- powiedziałam i uśmiechając się usiadłam na blacie.
Po chwili Jus podniósł mnie lekko w pasie, sadzając na blacie, który znajdował się za mną. Położył dłonie po obu moich bokach, nie odrywając swoich ust o moich. Jedną ręką przejechał delikatnie od góry do dołu po moim odkrytym udzie. Położyłam dłonie na jego ramiona, nie odrywając się do jego ust.
Nagle przypomniała mi się tamta sytuacja i jak psychicznie chora, wybuchnęłam nagle niepohamowanym śmiechem. Zeskoczyłam z blatu i dosłownie zwijałam się ze śmiechu.
-Eeee, Miley? Co takiego śmiesznego jest w tym, że zamawiamy pizzę?- powiedział Liam, patrząc na mnie jak na idiotkę, uśmiechając się.
Nie potrafiłam opanować śmiechu, żeby cokolwiek z siebie wydusić. Sama nie wiem, dlaczego nagle aż tak mnie to rozbawiło.
-Nieee, nic.- wydukałam tylko przez śmiech i wyszłam z kuchni, cały czas głośno się śmiejąc.
-Jesteś walnięta!- zaśmiał się z kuchni Li, a ja rozbawiona walnęłam się na kanapę. Uspokojenie śmiechu zabrało mi jakieś 10 minut. W końcu w miarę się ogarnęłam i wyjęłam z kieszeni spodni komórkę i wybrałam numer Justina.
-Hej Justin, dzwonię, żeby poinformować cię, że o 17, widzę cię u mnie.- powiedziałam na przywitanie, uśmiechając się pod nosem.
-Hej skarbie, tak u mnie wszystko świetnie.- zaśmiał się, a ja mu zawtórowałam.
-Nie, no żartuję. Ale wpadniesz do mnie o 17, prawda? Będą wszyscy, no i Liam, lepiej się poznacie.
-Jasne, będę.- odpowiedział, a ja mimo, że tego nie widziałam, to wiedziałam, że się uśmiecha.
-A i podobasz się Liamowi.- dodałam na tyle poważnie, na ile pozwalał mój rozbawiony ton głosu.
-Co?!- przeciągnął, a ja oddałabym wszystko, żeby zobaczyć w tym momencie jego minę. Nie mogłam się powstrzymać i wybuchnęłam śmiechem.
-Ale nie martw się, uświadomiłam mu, że ty wolisz dziewczyny i raczej nie ma u ciebie szans.
-Jaja sobie ze mnie robisz, nie?- zaczął się śmiać.
-Niee, mówię poważnie.- zawtórowałam mu.
-Eeeeeee okeeej.- powiedział, cały czas się śmiejąc.
-Tak właśnie.- odpowiedziałam przez śmiech. - No, to do 17, pa.
-Paa.
Rozłączyłam się i schowałam z powrotem telefon do kieszeni po czym ponownie parsknęłam śmiechem sama  do siebie.
*
Razem z Li przygotowaliśmy przekąski: chipsy, żelki, popcorn itp i  jakieś filmy, które moglibyśmy wieczorem obejrzeć. W końcu rozległ się dzwonek do drzwi. Pobiegłam otworzyć i tak jak się spodziewałam, ujrzałam moich przyjaciół i Justina. Wpuściłam ich do środka i od razu przedstawiłam Liam'owi.
-Liam, to są Vanessa i Megan, a to Rayan i Chris. Justina już znasz.- uśmiechnęłam się i wskazałam na moich przyjaciół.
-Miło nam poznać, Liam.- uśmiechnęła się Van, a ja już wiedziałam, że chłopak wpadł w jej oko. Zaśmiałam się pod nosem na myśl, że będę musiała tak po prostu, brutalnie oznajmić jej, że on prędzej zainteresowałby się Rayanem, czy Chrisem niż ją.
-Dziwnie się czuję.- szepnął mi do ucha Jus, obejmując mnie w talii.
-Co, dlaczego?
-No..po tym co mi powiedziałaś przez telefon, że ja mu się..no wiesz..podobam.- powiedział niepewnie, a w tym momencie nie mogłam już powstrzymać się od parsknięcia śmiechem.
-Oj Justin, Justin.- powiedziałam przez śmiech i przeczesałam jego włosy, udając się do salonu.
-Włączcie na razie tv, a ja przyniosę coś do picia.- powiedziałam z uśmiechem i poszłam do kuchni.
Zauważyłam, że dzisiaj non stop się śmieje, co momentami może powodować, że przypominam psychicznie chorą.
Powinno mnie to martwić?
*
Siedziałam rozłożona na kanapie, opierając się o bok kanapy i trzymając nogi na kolanach Justina. Meg i Rayan siedzieli objęci na podłodze, na poduszkach, Liam no fotelu z nogami na krzesełku, Christian na drugim fotelu, a Vanessa na podłodze, obok Meg i Rayana. Oglądaliśmy na MTV "Szał ciał".
-Ja bym ustawił tą blondynkę wyżej! - oburzył się Chris, na co Rayan od razu mu przytaknął.
-Pff, one kompletnie nie potrafią patrzeć na siebie męskim punktem widzenia. Niee, no co za idiotki, jak mogli ją postawić na pierwszym miejscu?
-Ja tam się z tym ułożeniem zgadzam. Ta blondynka jest jakaś nieproporcjonalna. - odrzekłam biorąc do buzi żelka.
-Co ty gadasz? Ta blondi jest boska.- poprawił mnie zaraz Chris.
-I ma świetny biust.- dopowiedział Rayan.
-I tyłek.- na koniec dodał Jus, a ja momentalnie przerzuciłam na niego wzrok i rzuciłam w niego poduszką.
-Ale ty oczywiście i tak masz lepszy!- zaraz usprawiedliwił się Justin i wszyscy zaczęliśmy się śmiać.
-O, teraz będą oceniać chłopaków!- powiedziała zaraz Meg i puściła do mnie dyskretnie oczko, również chcąc troszeczkę 'zemścić' się na Rayanie.
-O Bożeee. Patrzcie na tego bruneta.- powiedziałam po chwili i westchnęłam, udając niemiłosiernie zauroczoną.
-Noo, on jest boski.- zaraz dodała Megan, biorąc ze mnie przykład.
-Boski, to mało powiedziane.- pokręciłam głową z udawanym zachwytem.
-I jaką ma klatę..niee no, muszą postawić go na pierwszym miejscu.- mówiła Meg, a ja zerkając kątem oka na Justina i Rayana miałam ochotę wybuchnąć śmiechem.
-Doobra, koniec tego kretyńskiego programu.- szybko odpowiedział Jus i pilotem, który miał pod ręką zmienił kanał, włączając muzykę.
Obie z Megan wybuchnęłyśmy śmiechem i przybiłyśmy sobie piątkę, a chłopcy spojrzeli na nas ze zdziwieniem. Dopiero po chwili zorientowali się, że zrobiłyśmy to specjalnie.
-Co za wredne małpy!- powiedział Rayan, po czym wszyscy zaczęliśmy się śmiać.
-Kurw..de żelek wpadł mi pod bluzkę.- powiedziałam, próbując wyjąć go z dekoltu. Wszyscy oczywiście cały czas się śmiali, co spowodowało, że ja również parsknęłam śmiechem.
-Pokaż? Wyjmę.- powiedział cwanie Justin i zaczął się do mnie przybliżać, a ja ze śmiechem uciekłam z kanapy.
-Spadaaj, sama sobie wyjmę!- mówiłam, dławiąc się śmiechem. Zresztą nie tylko ja.
-Ale ja ci pomogę, no. Nie odrzucaj mojej pomocy!- mówił, przez śmiech Justin i zaczął mnie gonić po całym pokoju.
-Nie zbliżaj się do mnie!- pogroziłam mu palcem, czym wywołałam tylko jeszcze większy ubaw.
W końcu udało mi się wyjąć spod bluzki, a raczej prawie spod stanika żelka.
-O widzisz? Już nie potrzebuję twojej pomocy, sama sobie poradziłam.-skrzyżowałam dumnie ręce.
-Łeee.- Bieber zrobił minę dziecka, które nie dostało cukierka, po czym ponownie wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem.
Liam bardzo szybko zapoznał się ze wszystkimi i praktycznie odczuwało się, jakbyśmy wszyscy, włącznie z nim znali się od zawsze. Panowała naprawdę świetna atmosfera, nie brakowało śmiechu i wygłupów.
-Dobra, chodźcie zagrać w butelkę.- powiedziała Meg, uśmiechając się i biorąc do ręki pustą butelkę. Szliśmy z Justinem obok siebie cały czas się śmiejąc i przepychając. Dosłownie, jak dzieci. W końcu usiedliśmy na podłodze, gotowi do gry.
-A i błaaagam nie każcie mi się znowu całować z Miley, tak jak wtedy. Ten jeden, straszny raz mi wystarczy.- powiedział Justin i pokręcił głową, po czym wszyscy włącznie z Justinem i ze mną wybuchnęliśmy śmiechem.
-Ty gnojku, ty.- powiedziałam z udawanym oburzeniem i walnęłam go w ramię.
-No nie bij mnie, no!- odpowiedział Jus, udając urażonego.
-Będę!-ponownie uderzyłam go w ramię.
-Nie będziesz!
W tym momencie Justin mocno przytrzymał mnie w pasie i przyciągnął mnie do siebie, kładąc mnie na siebie. Wszyscy zaczęli się śmiać, w tym ja i Jus.
-Puuuuść mnie!- zaczęłam piszczeć, przez śmiech.
-A pseplosis ładnie?- spytał 'słodko' i spojrzał na mnie z miną małego szczeniaczka.
-Mhm, tak, pseplose ładnie.- zrobiłam taką samą minę, jak on. Jus puścił mnie, a ja od razu się podniosłam.
-A pseplosę cię później.
-Tsymam cię za słowo. -odpowiedział i ponownie wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem.
-Doobra, to kto kręci pierwszy?-spytał z uśmiechem Li, a ja od razu zabrałam Meg butelkę.
-Ja.- uśmiechnęłam się triumfalnie i położyłam butelkę na podłodze. Zakręciłam i wypadło no Justina.
-Oooo, Juuustin.- uśmiechnęłam się zadziornie. - No to, jak? Prawda, czy wyzwanie?
-Praawda.- odpowiedział z cwanym uśmiechem.
Przez chwilę zastanowiłam się o co go zapytać, aż w końcu wpadłam na coś, może mało oryginalnego, ale o co mogłam go zapytać.
-Ile lat miałeś, kiedy pierwszy raz się całowałeś.- spytałam i skrzyżowałam cwanie ręce. Justin uśmiechnął się, spuszczając na chwilę głowę i po chwili znowu ją podnosząc.
-Nie wiem, 10, 11? Coś koło tego. - odpowiedział z uśmiechem.
-Z kim?- dopytałam, bo szczerze mówiąc byłam tego ciekawa.
-W zasadzie, to to już wychodzi poza zakres gry, ale okej, odpowiem. Pamiętacie Emily Daveson? Największą laskę w podstawówce?- powiedział z uśmiechem, a ja od razu skojarzyłam tą dziewczynę. Lubiłam ją.
-Z nią?! I nigdy nam się nie przyznałeś? Przecież, od zawsze się w niej kochałem!- oburzył się Rayan.
-I właśnie dlatego się nie przyznałem, zabiłbyś mnie!- parsknął śmiechem Jus.
Wszyscy mieliśmy niezły ubaw, ale stwierdziłam, że trzeba to w końcu przerwać.
-Dobra, później pokłócicie się o waszą dawną miłość, teraz Justin, kręć.- zaśmiałam się, a on od razu zrobił to, o co go prosiłam. Wypadło na Liama.
-Prawda czy wyzwanie?- spytał Jus.
-Wyzwanie.
Nagle do głowy wpadł mi pewien pomysł. Nachyliłam się przy Justinie i szepnęłam mu do ucha pomysł, który wpadł mi do głowy. Od razu oboje parsknęliśmy śmiechem.
-A więc, Liam. Wyjdź na chwilę z domu i do pierwszej osoby, którą spotkasz powiedz, że kochasz ją nad życie, szukałeś jej od dawna i się oświadcz.
W tym momencie wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem.
-I pamiętaj, że nie ma zmieniania zadań!- dodałam przez śmiech.
-Nieee nooo.- śmiał się Li, a my przekonywaliśmy go do zrobienia zadania. W końcu chłopak uległ i wkładając buty wyszedł z domu. Od razu wszyscy stanęliśmy przed domem i mimo, że było cholernie zimno, to nie mogliśmy przegapić tego przedstawienia. Po chwili zauważyliśmy, że ktoś idzie..jak się okazało, była to jakaś starsza pani.
-Już widzę, jak on jej się oświadcza.- mówił przez śmiech Rayan, a ja mimo, że sama miałam ochotę wybuchnąć śmiechem, uciszyłam go, żeby słyszeć ich rozmowę.
-Dzień dobry..-powiedział niepewnie Li, do starszej pani, która była śmiało po 70.
-A dzień dobry chłopcze, dzień dobry.- odpowiedziała i szła dalej, ale Li szybko podbiegł do niej, żeby nawiązać dłuższą rozmowę.
-Bo wie pani...ja..ja panią kocham.- w tym momencie nie powstrzymałam się i parsknęłam śmiechem, zresztą tak, jak wszyscy. Sam Liam, ledwo opanował wybuch śmiechu. Kobieta zatrzymała się i spojrzała na niego jak na kompletnego kretyna.
-Dziecko, powiedz a ty przypadkiem jakichś narkotyków nie brałeś?- spytała, a ja o mało nie padłam ze śmiechu.
-Niee proszę pani. Ale ja naprawdę panią kocham, po prostu długo się zbierałem, żeby to pani powiedzieć. Wyjdzie pani za mnie?
W tym momencie Justin, który stał obok mnie nie wytrzymał. Wybuchnął takim śmiechem, że o mało nie spadł ze stopnia, na którym stał.
-Ale chłopcze, ja mam męża.- odpowiedziała, chociaż miałam wrażenie, że zaraz zadzwoni do szpitala psychiatrycznego, żeby zabrali Liama.
-A to ten..no to trudno, przeżyję. Do widzenia.- pożegnał się grzecznie Li i podszedł do nas, dzielnie powstrzymując wybuch śmiechu. Dopiero, kiedy weszliśmy do domu, wszyscy pękliśmy. Nie potrafiliśmy przestać się śmiać.
-Nooo, laska jak nie wiem, szkoda, że cię odrzuciła.- mówił przez śmiech Chris.
*
Wszyscy oprócz Justina już poszli, a Liam poszedł do góry, do łazienki. Stałam z chłopakiem w przedpokoju, żegnając się.
-Czyli widzimy się dopiero pojutrze? - spytałam dla pewności. Jutro nie będziemy się widzieć,  bo jest Wigilia. Cały dzień będę zajęta pomaganiem mamie w kuchni, a wieczorem kolacja.
-Mhm, będziemy musieli zaplanować coś na sylwestra.- uśmiechnął się, obejmując mnie w talii.
-Właśnie, czas nas goni.- odwzajemniłam uśmiech.
-To pa, skarbie.- powiedział i pocałował mnie w usta.
-Pa.-odpowiedziałam, kiedy już się od siebie oderwaliśmy i uśmiechnęłam się, zamykając za nim drzwi.
Weszłam do góry, udając się do swojego pokoju. Położyłam się na łóżko i zmęczona całym, świetnie spędzonym dniem, zasnęłam.