Rozdział 53.

Czułam jak moje serce zaczyna coraz szybciej bić. Wpatrywałam się w to, co znalazłam z dłonią przyłożoną do ust. W tym momencie usłyszałam kroki w przedpokoju, co było jednoznaczne z tym, że to Jus wraca. Jak najszybciej umiałam położyłam to z powrotem, przykryłam czasopismami, zamknęłam szufladę i odeszłam od komody.
-I co? Znalazłaś tą gumkę? - spytał, kiedy wszedł do pokoju, uśmiechając się. Wzięłam głęboki oddech, starając się o uśmiech na twarzy.
-Nie, nie znalazłam. Wiesz, dzwoniła moja mama i prosiła, żebym wróciła do domu. Mówiła, że to coś bardzo ważnego, więc przepraszam, ale będę musiała już spadać - powiedziałam na jednym tchu, zabierając z łóżka swoją torbę i wieszając ją sobie na ramieniu.
-Ale co się stało? - spytał zdezorientowany, podchodząc bliżej.
-Nie wiem, nie podała mi żadnych szczegółów. Po prostu mam być - odpowiedziałam szybko.
-To zaczekaj odwiozę cię.
-Nie, nie trzeba, przecież to blisko. - Wymusiłam uśmiech.
-Ale..- zaczął, ale nie dałam mu skończyć.
-Naprawdę nie trzeba. To pa, do jutra. - Cmoknęłam go w policzek i szybkim krokiem wyszłam z pokoju, schodząc na dół. Włożyłam buty i zakładając kurtkę wyszłam z domu. Szłam przed siebie z dłonią przyłożoną do ust. Nie potrafiłam ułożyć sobie tego wszystkiego w głowie. Justin i...?
Wyjęłam z torby komórkę i w pośpiechu wybrałam numer Megan.
-No odbierz - mówiłam sama do siebie, słuchając sygnałów w telefonie. - Cholera - zaklęłam, kiedy usłyszałam pocztę głosową. Nie zastanawiając się nawet chwili, postanowiłam zadzwonić do Van. Ucieszyłam się w duchu, kiedy usłyszałam głos przyjaciółki.
-Jesteś teraz zajęta? - spytałam, cały czas idąc przed siebie.
-Nie, a co się stało?
-Potrzebuję pilnie pogadać. Mogę do ciebie teraz przyjść?
-Jasne, że tak. O której będziesz?
-Za dziesięć minut. To do zobaczenia - odpowiedziałam i rozłączyłam się, chowając komórkę do torby. Cały czas nie potrafiłam racjonalnie tego przeanalizować. Przecież bardzo dobrze go znam, wiem o nim wszystko. Bynajmniej tak mi się wydawało..
Kiedy tylko doszłam pod dom Vanessy, zapukałam gwałtownie do drzwi. Po paru chwilach otworzyła mi blondynka. Bez słowa weszłam do środka.
-Miley, co się stało? - spytała od razu dziewczyna.
-Muszę ci coś powiedzieć - odpowiedziałam, zdejmując buty i kurtkę.
-Chodź do mojego pokoju - powiedziała, udając się na górę. Szłam za Vanessą, zastanawiając się jak jej to powiedzieć. Sama nie potrafiłam wyjść z szoku. Po chwili usłyszałam dźwięk sms-a, więc wyjęłam telefon z torby i spojrzałam na jego wyświetlacz.
Esemesa od Justin'a :
Wiesz już o co chodziło? Miley, mam wrażenie, że byłaś jakaś zdenerwowana. Stało się coś? Martwię się.
Przygryzłam nerwowo wargę, chowając komórkę do kieszeni spodni. Kiedy doszłyśmy do jej pokoju, a dziewczyna zamknęła za nami drzwi, wzięłam głęboki oddech.
-A teraz mów co się stało, bo zaczynam się bać - powiedziała, siadając na łóżko. Naciągnęłam rękawy bluzki, zaciskając jej krańce w pięści. Usiadłam obok dziewczyny, przygryzając dolną wargę.
-Byłam dzisiaj u Justina  - zaczęłam i westchnęłam cicho.
-I? Czekaj, chcesz mi powiedzieć, że wy... - powiedziała, ale przerwałam jej, wiedząc, co ma na myśli.
-Nie - odpowiedziałam od razu. - Chodzi o coś zupełnie innego.
-Więc o co?
-Bo ja szukałam gumki w szufladzie, a on poszedł do łazienki no i...
-Szukałaś gumki?! Czyli jednak! - ponownie mi przerwała, a ja przewróciłam oczami.
-Niee - pokręciłam głową. - Szukałam gumki do mazania. No i nie było jej w szufladzie, którą wskazał Jus, więc postanowiłam poszukać w drugiej. No i wtedy coś znalazłam...
-Co takiego?! - spytała wyraźnie zaciekawiona i podekscytowana.
-Nie jestem w stu procentach pewna, że to było właśnie to, ale..najprawdopodobniej tak.
-Miley do cholery, co tam było?
-Biały proszek w małej folii. Vanessa, to były narkotyki! -   powiedziałam podniesionym głosem i przyłożyłam dłoń do czoła.
-Ale...- zaczęła, ale nie dokończyła, bo najwyraźniej odebrało jej mowę. - Justin i narkotyki? Przecież on nigdy nie brał..znamy go, ty zwłaszcza. Nie, to nie możliwie. Jesteś pewna, że to były narkotyki?
-A co? Mąka? - zironizowałam. - Van, to był jakiś narkotyk! Nie wiem, może kokaina - dodałam. Dziewczyna walnęła się na łóżku, przykładając dłoń do czoła.
-Rozmawiałaś z nim? - spytała, kiedy położyłam się obok niej.
-Nie, można powiedzieć, że spanikowałam. Odłożyłam to z powrotem na miejsce i powiedziałam, że muszę już iść.
-Mogłaś mu to zabrać, nie wiem schować do torebki, czy coś.
-Nie wpadło mi to wtedy do głowy. Vanessa, co my mamy zrobić? Nie zostawię tego, nie pozwolę mu popaść w nałóg - powiedziałam i podniosłam się, siadając po turecku.
-Przede wszystkim trzeba z nim porozmawiać - odpowiedziała dziewczyna, robiąc to samo, co ja.
Westchnęłam cicho, przeczesując grzywkę do tyłu.
-Boże - szepnęłam. - Boję się o niego. Cholernie boje się, że on zaczął ćpać - dodałam, czując jak głos mi się łamie.
-Nie możemy z góry zakładać, że Jus bierze. Może to nie jego narkotyki?
-A jeśli on ćpa już od dłuższego czasu? Boże, co on najlepszego robi - powiedziałam i zakryłam twarz dłońmi, czując, że łzy cisną mi się do oczu.
-Miley. - Przytuliła mnie. - Nie możesz być takiej myśli. Porozmawiaj z nim poważnie, dowiedz się wszystkiego i przemów mu do rozumu. Nie zadręczaj się tak - mówiła, głaskając mnie po plecach.
-Masz rację, muszę z nim porozmawiać - powiedziałam, lekko odsuwając się od dziewczyny. - Dziękuję - dodałam i uśmiechnęłam się blado.
-Nie masz za co - odwzajemniła uśmiech. - Justin jest moim przyjacielem i martwię się o niego, tak samo jak i ty.
W tym momencie usłyszałam dźwięk dzwonka mojego telefonu. Pociągnęłam nosem, wyjmując z kieszeni spodni komórkę.
-To Justin - powiedziałam i zagryzłam wargę.
-Odbierz i poproś o spotkanie. Im szybciej z nim porozmawiasz, tym lepiej.
-Ale dopiero co uciekłam od niego jak poparzona, jak to teraz będzie wyglądać?
-Nieważne jak. Mils, musisz z nim pogadać, najlepiej jeszcze dzisiaj.
-Masz rację - przytaknęłam i nacisnęłam zieloną słuchawkę.
-Miley, dlaczego nie odpisujesz? Stało się coś? - spytał  od razu.
-Nie, nic się nie stało. Nie słyszałam esemesa. Justin, spotkajmy się za pół godziny.
-Jasne, ale coś musiało się stać, dziwnie się zachowujesz.
-Wyjaśnię ci, kiedy się spotkamy. Będę u ciebie za 20 minut - powiedziałam i nie czekając na żadną odpowiedź z jego strony, rozłączyłam się.
Spojrzałam na przyjaciółkę.
-Boję się tej rozmowy - powiedziałam, przykładając palec do ust i gryząc paznokieć.
-Mam iść z tobą?
-Nie, nie trzeba - odpowiedziałam i wstałam z łóżka, zakładając swoją torbę na ramię. - To ja już będę się zbierać. Najlepiej póki co, nic nikomu nie mów. To pa.
-Oczywiście. Pa, zadzwoń później do mnie.
-Jasne - odpowiedziałam i wyszłam z pokoju, schodząc na dół i wychodząc z domu. Naciągnęłam rękawy kurtki na dłonie i krzyżując ręce na piersi, zaczęłam iść w kierunku domu Justina.
*
-Miley, powiesz mi teraz co się stało? Przecież widzę, że coś jest nie tak - powiedział Jus podchodząc do mnie i kładąc dłonie na moich ramionach.
Wypuściłam cicho powietrze z ust.
-Odpowiedz mi na jedno pytanie. Szczerze. - Spojrzałam mu w oczy.
-Oczywiście, pytaj - powiedział i puścił moje ramiona, wkładając dłonie do kieszeni. Wzięłam głęboki oddech, wiedząc, że przedłużanie i owijanie w bawełnę nic nie da.
-Justin...powiedz, czy masz coś wspólnego z narkotykami? Bierzesz? - spytałam całkiem poważnie, patrząc mu prosto w oczy. Chłopak na chwilę zamilkł, a ja po jego minie mogłam wywnioskować, że go "zatkało".
-Oczywiście, że nie. Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy. - Zaśmiał się. Parsknęłam ironicznym śmiechem, wiedząc, że Jus mnie okłamuje. Momentalnie przez myśl przeszło mi, że skoro okłamuje mnie w tej sprawie, to równie dobrze może to robić w wielu innych...
-Stąd - powiedziałam i podeszłam do szuflady, otwierając ją. Wyrzuciłam na podłogę wszystkie czasopisma, po czym wyjęłam z komody to, co wcześniej w niej znalazłam. Podstawiłam to chłopakowi przed oczy.
-Co to jest?! - niemalże krzyknęłam, patrząc na niego.
-Skąd ty o tym wiesz? - warknął, a mnie, słysząc jego wrogi ton, przeszły ciarki.
-Znalazłam to dzisiaj, kiedy szukałam tej cholernej gumki.
Justin zabrał, a raczej wyrwał mi z dłoni folię, z powrotem wkładając ją do szuflady i przykrywając gazetami. Po czym mocnym ruchem trzasnął komodą, zamykając ją. Przez chwilę stał odwrócony do mnie tyłem, a ja patrzyłam na niego, czekając na jakikolwiek ruch z jego strony. Po chwili Jus odwrócił się w moją stronę i podszedł do mnie. Ujął moje dłonie, patrząc mi w oczy.
-To nic takiego - powiedział o wiele łagodniejszym tonem niż wcześniej. - Kilka gramów koki - dodał.
-Czyś ty oszalał?! - krzyknęłam na niego, odsuwając się. -Nic takiego?! Kokaina to jeden z twardych narkotyków. To już nie jest zabawa, jak marihuana!
-Mils, wyluzuj. Przecież nie jestem uzależniony. To, że raz na jakiś czas zapalę, czy wciągnę nic nie zmieni. - Wzruszył ramionami.
-Boże, tobie coś chyba naprawdę na mózg padło! - krzyknęłam łapiąc się za głowę.
-Kochanie - szepnął i podszedł do mnie, obejmując mnie w talii, chcąc mnie udobruchać. Gwałtownie się wyrwałam i zrobiłam krok w tył.
-Justin to nie są przelewki. To jeden z najbardziej uzależniających narkotyków. Chcesz skończyć w najlepszym wypadku na odwyku? - spytałam już ciszej, chcąc choć trochę się opanować.
-Mówiłem ci już. Nie jestem uzależniony. To po prostu na poprawę humoru od czasu do czasu, nic więcej.
-Kończysz z tym, rozumiesz? Przy mnie wyrzucasz to świństwo i musisz mi obiecać, że nigdy więcej tego nie weźmiesz - powiedziałam całkiem poważnie.
-Ale Miley...- zaczął, ale nie pozwoliłam mu skończyć.
-Albo narkotyki - powiedziałam i podeszłam bliżej, stając kilka centymetrów przed nim. - Albo ja - dodałam i spojrzałam mu w oczy.
-C..co ty mówisz? - spytał nie dowierzając i złapał się za głowę, przeczesują włosy.
-Daję ci wybór. Albo skończysz z narkotykami raz na zawsze, albo z nami koniec.
-Nie możesz..- pokręcił z przejęciem głową i odszedł kilka kroków w tył.
-I nie chcę. Dlatego obiecaj mi, że to rzucasz - ponownie do niego podeszłam i złapałam jego dłonie. Przez chwilę milczał, patrząc w jeden, martwy punkt. - Obiecaj - szepnęłam po raz kolejny.
Chłopak przerzucił na mnie swój wzrok i spojrzał mi w oczy.
-Obiecuję. Nie chcę cię stracić - powiedział, a ja poczułam niesamowitą ulgę. Uśmiechnęłam się i mocno przytuliłam do Justina.
-Dziękuję - szepnęłam.
_________________________________________________________________________
Po pierwsze - tak wiem, że krótki i do tego średnio mi wyszedł, ale nie mam zbytnio czasu, a wiedząc, jakie jesteście ciekawe, chciałam koniecznie napisać dla was jakiś rozdział.
Po drugie - czytając wasze komentarze nie potrafiłam przestać się śmiać! :D Wyy zboczeńce! :D Nie, nie, nie, żadne pornole, nic z tych rzeczy xd Chyba nikt z was nie wpadł na to, że Miley znalazła narkotyki i o to mi chodziło - o efekt zaskoczenia.
Na drugim blogu, rozdział w weekend, a tutaj jak nazbiera się trochę komentarzy;p
Odnoście dwóch komentarzy :
1) Nie mam twittera.
2) Nie informuję nigdzie o nowych rozdziałach.
To na tyle, kocham;* <33